Om te beginnen, schrik niet van de geluidskwaliteit van het Youtube filmpje, dat heeft niets te maken met de opnamen van The Lost Recordings die middels de Phoenix Mastering een geweldige kwaliteit hebben. De albums worden ook op vinyl uitgebracht in een kleine oplage hetgeen leidt tot extreme prijzen tot zo’n 700 euro, of de geluidskwaliteit van deze lp’s t.o.v. de cd’s dit verschil rechtvaardigt, kan ik niet beoordelen want ik heb nooit een lp van Lost Recordings ontvangen om te recenseren, misschien gebeurt dat nu alsnog (haha). Ook de cd versies vormen een fantastische serie live opnamen, uitgevoerd in luxe hoesjes en met (ook) een superieure geluidskwaliteit.

Zoals gebruikelijk in deze serie is het cd boekje van excellente kwaliteit met volop informatie en foto’s. Het oeuvre van Ellington is natuurlijk wel bekend bij de wat oudere jazzliefhebber, het merendeel behoort inmiddels tot de zogenaamde jazz standards. Eigenlijk hoort Duke Ellington thuis in de collectie van iedere jazzliefhebber en zelfs in die van elke muziekliefhebber en dat vooral door de enorme kwaliteit van de composities, maar ook door de superieure solisten die door de jaren heen speelden in zijn orkesten.

In het concert uit 1969 van de Berliner Jazztage in de Berlin Philharmonic horen we nog veel “oude” namen uit het verleden zoals Cat Anderson, Cootie Williams en Mercer Ellington op trompet, Harold Ashby, Johnny Hodges en Paul Gonsalves op saxofoon , Harry Carney op baritonsax en klarinet , Victor Gaskin op contrabas en Rufus Jones op drums. Natuurlijk zijn er een aantal klassiekers te horen zoals “Caravan”, “Mood Indigo” en “Satin Doll”, maar ook minder bekende nummers als “La plus belle Africaine”, “El Gato”en “Meditation”.

Maar het album begint met een later concert, ook tijdens de Berliner Jazztage in de Berlin Philharmonic uit 1973, daar horen wij Duke Ellington op piano, Joe Benjamin op contrabas, Quinten “Rocky” White Jr. op drums, Harold “Money” Johnson op trompet, Paul Gonsalves op tenorsaxofoon en Harry Carney op baritonsax en klarinet . Het concert begint met “Piano Improvisation No. 1”, een solo van Duke waarin hij laat horen wat een begenadigd pianist hij was, gevoelvol en bluesy, later voegen bas en drums zich erbij, een genot om te horen. Daarna volgt het bekende “Take the “A” Train altijd weer een muzikaal feest dat uitnodigt tot meeneuriën. “Pitter Panther Patter” is ook weer zo’n klassiek Ellington nummer, hier is het een showcase voor bassist Joe Benjamin en de “stride” piano van Ellington. Het fraaie “Sophisticated Lady” behoeft geen nadere introductie, het is inmiddels een jazz standard.

Het concert uit 1969 heeft een andere klank, niet alleen door de grotere bezetting maar ook door de aanwezigheid van “grote” namen als Cat Anderson, Cootie Williams en Johnny Hodges, stuk voor stuk hoekstenen van de Ellington band. Ook hier natuurlijk bekende nummers als “Caravan”, “Mood Indigo” en “Satin Doll”, maar ook relatief minder bekende zoals het exotische “La plus belle Africaine” met fraai gestreken basspel van Victor Gaskin die overigens vreemd genoeg niet vermeld wordt in het cd boekje. Ook “El Gato” behoort tot de minder bekende Ellington nummers, een superieure swinger met spetterend spel van Cat Anderson, meester van de hoge noten. In “Satin Doll” is er een gastrol voor Wild Bill Davis op hammond orgel, overigens ook niet vermeld in het boekje. De cd eindigt met het prachtige “meditation” een solo van Duke waarin blijkt dat hij echt met zijn tijd meeging, dit kan wedijveren met werk van Cecil Taylor en Thelonius Monk met sporen van Claude Debussy, geweldig en dat geldt voor het hele album !

Jan van Leersum